Bazen sebebini sorgulamadığım fiillerin altında kaldığımı hissediyorum. “Ben istemedim ki bu sorumluluğu, kim verdi bunu bana?” derken buluyorum kendimi. Zamanın yanına eklenen “geçmek” fiili de bunlardan. Geçenlerde onlardan biri ruhuma sızmaya kalkışırken yakalandı. Zaten biraz üstüne gidince kendisi de suçunu itiraf etti. Beni Bana Anlat'ın bu bölümünde kalamadığım yerden devam edip kendimi tekil cümleler kurmaya zorluyorum ve masum olmayan kelimelerle yüzleşiyorum.

Taner Turna

Zaman geçiyor mu?

Uyumlu olmak. Çıkıntılık yapmamak. Ortamı bozmamak. Tat kaçırmamak. Hepsinin zihnimde uzun uzun kamp kurduğu dönemler var. Kötücül olarak adlandırdığım hislerimin tümü bu sözlere yem oldu. Birçoğu “gel bak, sonra hallederiz” sözüne kandı. Toplum olabilmenin benzerliklere ve tek bir etiketin altına doluşmuş kümelere dayatıldığı bir yaşamın köşesizi olarak çoğu defa kendi sınırlarımı yuttum, örttüm, kapattım ya da gizledim. Daha yeni ortaya çıkıyor çizgilerim. Tıpkı gülümseyince aynadaki yüzümün de hatırlattığı gibi.. Hisler vardır. İyi ya da kötü değil. Ben, sen ve o olarak vardır. Ve evet, ben öfkeliyim.

Ben öfkelenemez miyim?

Hayatta öncelikler yerinden oynadı mı düzeltmek mümkün değil. Yıkıp en baştan dizmek gerekiyor. Benim için öyle oldu. Önce elimde avucumda ne varsa serdim önüme, sonra tek tek seçtim içlerinden bugünkü Taner’in yanında ve başucunda istediklerini… Albert Camus’un da dediği gibi “Kendi doğamın keyfini sürüyorum ben, hepimiz de biliriz ki, mutluluk buradadır, her ne kadar, kendimizi yatıştırmak için, bu zevkleri bazen bencillik adı altında mahkum etme numarası yapsak da.” Uzun bir aradan sonra kendi doğasındaki Taner’den selamlar olsun.

Kendi doğamın keyfini mi sürüyorum?

Bir yerden ayrılmak, oradan uzaklaşmak, çıkmadan son kez arkama baktığım, birkaç dakika sonra kapıyı kitledin mi diye düşündüğüm, geride kalanlara, ki buna bitkilerim de dahil, özlem duyduğum o yerden ayrılmak… ‘Ev’ dediğim yaşam alanımın ne anlama geldiğini, nerelerden geçerek zihninsel kabulleri ve duygusal varlıkları içine aldığını kavramaya başladım. Geç olsun, gerekirse güç de olsun. Yeter ki olsun dedirtti. Çıkıp gittim. İyiye doğru gözümü kapattım. Okşasın diye hayallere başımı uzattım. Kararlarıma ilk kez, sen önden buyur dedim. Kendimi, kendimden sorumlu tutunca basitleştim. Meğer sorumluluk, alıp verme işi değilmiş. İçinden geçene eşlik edince sessizce yanına sokulup destek verenmiş.

Sorumluk almaktan kaçıyor muyum?

Her şeyi planlama alışkanlığı ve ne olursa olsun o plana sadık kalma istediği o kadar yerleşmiş ki zihnime anlık değişikliklere en ufak bir tahammülüm kalmamış. Halbuki tüm kararların bana ait olduğu bir zaman diliminde bile planladıklarımın tamamını yapmam mümkün değil. Şaşırtıcı mı? Asla. Sürekli plan yapma durumu, bir süre sonra hislerimi ve ruhsal durumumu görmezden gelmeme neden oluyor. Hal böyle iken hem anın içinde kalmam hem de kaygıdan uzak deneyimler yaşamam mümkün değil. Ne yapabilirim? Bilinmeyenlerle arkadaş olup başımdan geçenlere gülümseyerek şaşırmanın tadını çıkarabilirim. Denemeye değer.

Her şeyi planlamak zorunda mıyım?

Başımı göğe doğru kaldırıp kalbimi sevgiye, zihnimi yeniliklere açtığında değişime de izin vermiş oldum. Akıp gidenin ve selam vermeden geçenin hesabını tuttum. Tüm bunlar olurken istenmeyenleri değişime yem ettim. İdealize ettikçe, gerçeklikten uzaklaştım. Kararlarımın bütünü olduğumu unuttum. Artık burada duramam. Bir bahanem kalmadı. Yalnızlığımı alıp eve dönmenin vakti geldi.

Hayatımdaki insanlar yalnızlığımı paylaşmak için mi var?

Albert Camus’un Düşüş kitabının son cümlesi: “Artık çok geç, her zaman hep geç olacak. Çok şükür ki öyle!” Bazen tek bir cümle çeker tüm perdeyi önünden. Alır bakışları ötekinden. Zaten mesele içerinin görünmesi değil, dışarısı dedikçe kaçacak yerinin kalmaması… Evet, her zaman geç kalacağım. Gidiyor diye peşinden kovalamayacağım. Uzaklaşıyor diye üzülmeyeceğim. Sadece yürüyeceğim. Kalbime bir sorup, bin adım atacağım. Gerisi, ben neredeysem oraya gelecek. İçimden geçecek ve yoluna devam edecek.

Her zaman geç mi kalacağım?

Tekrarlama düşkünlüğüm ve inatçı monotonluğum içinde kurduğum ya da yakaladığım çizgi dışı bağlamları not almak, unutmamak ve hatırlamak bana iyi hissettiriyor. Başlamak ve bitirmek değil, adım atmak, uğramak, soluklanmak, dolaşmak, tanışmak ve sonunda da neresi olursa oraya varmak beni heyecanlandıran. Hatırlamak, dönüp bakmak, yola ve yolculuğa inanmak. Aklımda dolaşanlara ve kuyruğu birbirine dolananlara ithaf ettiğim Beni Bana Anlat’ın yeni bölümünden selamlar.

Hatırlamak mı? Yoksa unutmamak mı?

Kötü başlayan bir haftanın peşinden sürüklenmemek mümkün değil. Nitekim öyle de oldu. Ben geriye basmaya çalıştıkça yönünü bilmediğim adımların takip etmeye zorlandım. Bu dirençten, yüzünü bile görmediğim hislerden sağ çıkamayacağımı anlayınca da kendimi içinde keşifler barındıran tanıdık duyguların insafına bıraktım. Elde avuçta kalanları da Beni Bana Anlat’ın yeni bölümünü taşıdım. Hasan Ali Topbaş’ın da dediği gibi "İnsan kendine başkasından dolanarak gelir.” Herkese iyi pazarlar.

Arkadaşın eskisi olur mu?

Fikirler tartışılmadığı sürece değerini, bizde oluşturduğu anlamı kaybediyor. Geriye neyi savunduğunu unutan kendi köşesine çekilmiş gruplar kalıyor. Oysa yanlışlık, en kötü ihtimalle doğruluğun ispatı. Tam bu noktada Gündüz Vassaf’ın dediği gibi: “Bir tarafa kızıp bir tarafı görmezlikten gelince ilkeli duruşlarımız, ‘Ne yapabilirim?’ arayışlarımız inandırıcı olmuyor.” Peki tüm bunlar, değişmekten korktuğumuz, değişime direndiğimiz için olabilir mi?

Değişmekten korkuyor muyum?

Çoğu zaman bir tercih olarak karşımıza çıkan umutlu olma ya da olmama halini sorgulamamız gerektiğini düşünüyorum. Çünkü bugünden aldığımız her anlamlı nefes ve geleceğe attığımız her meraklı bakış, peşinden umutlu olmayı yani bir eylemi çağırmalı. Aksi hali koca ve anlamsız bir boşluk. Derdim kafamızı kaldırıp geleceğe yürüyebilmek. Umutla yan yana olabildiğimiz günlere…

Gelecekten umutlu muyum?

Hislerimi ve düşüncelerimi didiklemeye devam ediyorum. Aldığım güzel bir haberin akabinde zihnimde beliren bir sorudan yola çıkarak uzun süredir muzdarip olduğum konuları çözümlemeye çalıştım. Başta bendeniz olmak üzere en çok kendine acımasız davrananlara seslendiğim bir bölümden selamlar!

Neden en çok kendime acımasızım?

Oradan buradan konuşurum diyerek başlattığım kayıtta sadede bir türlü gelemesem de sonu tatlıya bağlandı diye düşünüyorum. Bir kitap sayfasında buluştuğum filozof Jose Ortega’nın “Ben, kendim ve koşullarımdan ibaretim” sözüyle üst başlıkta toplanan, terapi notlarımdan BoJack Horseman'a uzanan yeni bölümden selamlar olsun

Ben, kendim ve koşullarımdan mı ibaretim?

Son zamanlarda aldığım her kararın altını kazmaya başladım. Eşeledikçe karşıma çıkan kontrollü monotonluğumla baş başa kaldım. Hele ipleri elimden bıraktığımda benliğin hep bu anı beklermiş gibi kusursuzca görevini yerine getirmesine dayanamadım. En sonunda zihnimde “İnsan en çok kendine mi oynar?” sorusu dönerken kayıt tuşuna bastım. 

İnsan en çok kendine mi oynar?

Bu bölüme açıklama yazmak bile zor. Tekrarlı hayatın hafızamıza olan yan etkilerinden başlayıp 10. bölüm duygusallığı ile devam eden, ardından son janr bükücüleri merkezine alarak bir alt kültürü anlatmaya çalışan ortaya karışık bir bölüm oldu. Bitişe doğru hisler sağa sola kaysa da bir şekilde gemiyi limana yanaştırmayı başardım.

Kim bu son janr bükücüler?

Taner Turna & Nazlı Sönmez'in müzik temalı podcast'leri

hubhopper

Taner Turna

hubhopper